بیشتر مطالب این بلاگ درباره تاریخ، میراث فرهنگی، زبان، هنر و فرهنگ ایران است. توجه کنید که تا قبل از سال ۱۳۱۳ نام بین‌المللی کشور ایران Persia بود و کلمه ایران در زبانهای دیگر بکار نمی‌رفت. با ذکر این نکته مشخص میشود که کلمه Persian نشان‌دهنده ملیت ایرانی است و نه قومیت پارس (فارس). معادل انگلیسی قومیت پارس، Pars یا Fars است. در ترجمه پارسی به انگلیسی، ایران Persia، ایرانی Persian، و زبان پارسی Persian language ترجمه میشود. برای اطلاعات بیشتر مطالب این بلاگ به هر دو زبان را بخوانید.
یکشنبه، فروردین ۲۸، ۱۳۸۴
از نقش جهان تا مجسمه هرکول
امروز سایت خبرگزاری میراث فرهنگی را نگاه می‌کردم. از جمله مطالب، یک نظرخواهی بود با عنوان «به عنوان یک ایرانی چگونه میدان نقش جهان را از خطر حذف شدن نجات می دهید؟».
از نظرهای گفته شده، چند نظر بود که خیلی ذهن من را به خودش مشغول کرد. یکی نظر خانم مریم از اصفهان (نظر شماره ۱۲) که لیست بلندی از اقدامات منفی انجام شده در اصفهان را ارائه کرده بود. دیگری نظر آقای امیر حسن ندائی (نظر شماره ۶۵) که تخریب‌های فرهنگی انجام شده در نقاط مختلف کشور را گفته بود. و بالاخره نظر خانم مریم از فرانسه (نظرهای شماره ۳ و ۴) که به نظر من ایده‌های سازنده‌ای را ارائه داده بود.
باید بگویم که با ایده خانم مریم از فرانسه موافقم. وقتی به خودم به عنوان یک ایرانی نگاه میکنم و میبینم که مثلا تا امروز هیچ اطلاعی از وجود مجسمه هرکول در بیستون نداشته‌ام، چه انتظاری هست که برای تخریب یا نگهداری آن دل سوزانده باشم. حالا که خبر دارم البته برایم مهم است ولی در تمام سالیانی که این تخریب‌ها و سرقت‌ها انجام میشده، من کجا بوده‌ام، چه خبری داشته‌ام و چه کاری کرده‌ام؟
بگذارید بگویم که دلم می‌سوزد از بی‌دانشی شهردار اصفهان و دیگر سهام‌داران و دست اندرکاران ساخت برج جهان‌نما. فکر میکنم که این آقایان از اهمیت و عظمت میدان نقش جهان هیچ خبر ندارند وگرنه چطور میشود که حماقت به این بزرگی را مرتکب شوند و از آن بدتر روی حماقت خودشان اصرار کنند (برای مثال هنوز بخواهند مترو اصفهان را از زیر میدان نقش جهان رد کنند و از همه واضح‌تر ساختن برج جهان‌نما را همچنان ادامه دهند). فکر میکنید این آقایان تا حالا یکی از کتابهای بین‌المللی منتشر شده در مورد آثار باستانی مهم دنیا، یا شاهکارهای معماری جهان را خوانده‌اند؟ فکر میکنید هرگز سری فیلم‌های دور دنیا با ۸۰ گنج را دیده‌اند که بدانند تنها چیزی قشنگی که مردم دنیا درباره ایران می‌شنوند فقط و فقط عظمت تخت جمشید و زیبائی میدان نقش جهان است؟ و می‌دانند که اینها تنها نکته‌های مثبتی هستند که هنوز میتواند خبرهای مربوط به تروریسم درباره ایران را تحت‌الشعاع قرار دهند و از ایران یک کشور زیبا در ذهن‌ها تصویر کنند؟
در این شرایط که ما خودمان از چیزهائی که داریم نگهداری نمی‌کنیم و یا قدر آن را نمی‌دانیم، گاهی وقتها خارجی‌ها از ما با انصاف‌ترند. مثلا Michael Minn آخرین آلبوم آهنگش را برای مصدق خوانده، با الهام از گزارش سازمان سیا که در سال ۲۰۰۰ درباره کودتا علیه مصدق منتشر شد. آنوقت خنده‌دار است وقتی که می‌بینیم بعضی‌ها هنوز بر سر اینکه «لیلی زن بود یا مرد» مشکل دارند. میگوئید نه، این مقاله از مسعود بهنود را بخوانید.
امروز سایت خبرگزاری میراث فرهنگی را نگاه می‌کردم. از جمله مطالب، یک نظرخواهی بود با عنوان «به عنوان یک ایرانی چگونه میدان نقش جهان را از خطر حذف شدن نجات می دهید؟».از نظرهای گفته شده، چند نظر بود که خیلی ذهن من را به خودش مشغول کرد. یکی نظر خانم مریم از اصفهان (نظر شماره ۱۲) که لیست بلندی از اقدامات منفی انجام شده در اصفهان را ارائه کرده بود. دیگری نظر آقای امیر حسن ندائی (نظر شماره ۶۵) که تخریب‌های فرهنگی انجام شده در نقاط مختلف کشور را گفته بود. و بالاخره نظر خانم مریم از فرانسه (نظرهای شماره ۳ و ۴) که به نظر من ایده‌های سازنده‌ای را ارائه داده بود.
باید بگویم که با ایده خانم مریم از فرانسه موافقم. وقتی به خودم به عنوان یک ایرانی نگاه میکنم و میبینم که مثلا تا امروز هیچ اطلاعی از وجود مجسمه هرکول در بیستون نداشته‌ام، چه انتظاری هست که برای تخریب یا نگهداری آن دل سوزانده باشم. حالا که خبر دارم البته برایم مهم است ولی در تمام سالیانی که این تخریب‌ها و سرقت‌ها انجام میشده، من کجا بوده‌ام، چه خبری داشته‌ام و چه کاری کرده‌ام؟
بگذارید بگویم که دلم می‌سوزد از بی‌دانشی شهردار اصفهان و دیگر سهام‌داران و دست اندرکاران ساخت برج جهان‌نما. فکر میکنم که این آقایان از اهمیت و عظمت میدان نقش جهان هیچ خبر ندارند وگرنه چطور میشود که حماقت به این بزرگی را مرتکب شوند و از آن بدتر روی حماقت خودشان اصرار کنند (برای مثال هنوز بخواهند مترو اصفهان را از زیر میدان نقش جهان رد کنند و از همه واضح‌تر ساختن برج جهان‌نما را همچنان ادامه دهند). فکر میکنید این آقایان تا حالا یکی از کتابهای بین‌المللی منتشر شده در مورد آثار باستانی مهم دنیا، یا شاهکارهای معماری جهان را خوانده‌اند؟ فکر میکنید هرگز سری فیلم‌های دور دنیا با ۸۰ گنج را دیده‌اند که بدانند تنها چیزی قشنگی که مردم دنیا درباره ایران می‌شنوند فقط و فقط عظمت تخت جمشید و زیبائی میدان نقش جهان است؟ و می‌دانند که اینها تنها نکته‌های مثبتی هستند که هنوز میتواند خبرهای مربوط به تروریسم درباره ایران را تحت‌الشعاع قرار دهند و از ایران یک کشور زیبا در ذهن‌ها تصویر کنند؟
در این شرایط که ما خودمان از چیزهائی که داریم نگهداری نمی‌کنیم و یا قدر آن را نمی‌دانیم، گاهی وقتها خارجی‌ها از ما با انصاف‌ترند. مثلا Michael Minn آخرین آلبوم آهنگش را برای مصدق خوانده، با الهام از گزارش سازمان سیا که در سال ۲۰۰۰ درباره کودتا علیه مصدق منتشر شد. آنوقت خنده‌دار است وقتی که می‌بینیم بعضی‌ها هنوز بر سر اینکه «لیلی زن بود یا مرد» مشکل دارند. میگوئید نه، این مقاله از مسعود بهنود را بخوانید.
برچسب‌ها: میراث فرهنگی, هنر
¶ ۵:۱۴:۰۰ بعدازظهر
