فخرالدین بلاگ
بیشتر مطالب این بلاگ درباره تاریخ، میراث فرهنگی، زبان، هنر و فرهنگ ایران است. توجه کنید که تا قبل از سال ۱۳۱۳ نام بینالمللی کشور ایران Persia بود و کلمه ایران در زبانهای دیگر بکار نمیرفت. با ذکر این نکته مشخص میشود که کلمه Persian نشاندهنده ملیت ایرانی است و نه قومیت پارس (فارس). معادل انگلیسی قومیت پارس، Pars یا Fars است. در ترجمه پارسی به انگلیسی، ایران Persia، ایرانی Persian، و زبان پارسی Persian language ترجمه میشود. برای اطلاعات بیشتر مطالب این بلاگ به هر دو زبان را بخوانید.
"اورکات"، یاهوى دوم ایرانیها
توی خیلی از وبلاگها اسم «
اورکات» را دیده بودم ولی درست متوجه نشده بودم که موضوع چیه، تا اینکه امروز
این مطلب رو توی سایت
ایران امروز خوندم. این سایت از طرف
گوگل حمایت میشه و مثل بقیه سایتهای گوگل (مثل
جیمیل)، فقط با داشتن دعوتنامه از کسی که قبلا عضو شده میتونید وارد سایت بشید و ثبتنام کنید.
چند مدت پیش مطلبی پست کردم با عنوان «
مطالعه: راه پیشرفت» و نوشتم چقدر خوبه که از تاریخ معاصر کشورمون خبر داشته باشیم. این تنها راهیه که بوسیله اون میتونیم آینده بهتری برای خودمون و همه اطرافیانمون بسازیم.
امروز مصاحبههای آقای
عرفان قانعی فرد رو با دکتر ابراهیم یزدی خوندم (۱)(
۲) (
۳). به نظر من مصاحبههای خوبیه. منظورم این نیست که همه حرفهائی که در مصاحبه گفته شده را من قبول دارم، ولی همینکه این مصاحبهها بدون تحریف منتشر بشه خیلی مفیده. قبول کردن یا مخالف بودن با مطالب طرح شده البته به عهده خواننده است. آقای قانعی فرد مصاحبههای دیگهای هم داره از جمله مصاحبه با
ابراهیم نبوی که به خوندنش میارزه.
برچسبها: تاریخ, رایانه
دکتر عبدالکریم سروش
جمعه ۲۸ ماه می، یک مطلب پست کردم با عنوان «
جایزه اراسموس به دکتر سروش». دیروز، پنجشنبه سوم نوامبر، دکتر سروش جایزه رو دریافت کرد. جالبه بدونین که تقدیم این جایزه به دکتر سروش همزمان شده با قتل یک فیلمساز هلندی به نام «
تئو ون گوگ» به دست یک مسلمان اهل تونس. به همین دلیل در حال حاضر در هلند
جو نامناسبی در مورد مسلمانها و خارجیها وجود داره که امیدوارم دادن این جایزه به دکتر سروش به خاطر کار کردن روی موضوع «مذهب و مدرنیته» کمی وضعیت جامعه را تعدیل کنه.
برچسبها: میراث فرهنگی, همگانی
زنان خودسوخته
تا وقتی که فرهنگ ما اصلاح نشه، صحبت از هر نوع رفاه (جسمی، ذهنی، اجتماعی، ...) به هیچ جائی نمیرسه.
پارسال توی
جشنواره فیلم رتردام، فیلمی از داریوش مهرجوئی دیدم به اسم «
بمانی». داستان وضعیت اجتماعی در استان ایلام بود و وضعیت ناراحت کنندهای که به خصوص دخترها دارند. بعد از دیدن این فیلم به خودم فکر کردم اگر این مسئله برای کسانی که سیاستهای کشور را مینویسند مهم نیست، پس چه چیزی مهمه؟ چی میتونه مهمتر از این باشه؟
امروز روی اینترنت مصاحبهای رو خوندم با خانم
پروین بختیار نژاد نویسنده کتاب : «
زنان خود سوخته(گزارشی از خودسوزی زنان در ایران)». خانم بختیار نژاد این کتاب رو بعد از ۵ سال تحقیق نوشته. به نظر من اطلاعات صحیح بهترین ابزار برای اصلاح هرچیزیه. وقتی کسی درد را بشناسه، حداقل میتونه برای درمانش در جهت صحیح قدم برداره. خانم بختیار نژاد کار بزرگی کرده و زحمت زیادی کشیده که تا این اطلاعات رو آماده کنه. ای کاش اونهائی که کارهای هستند، قدمی برمیداشتند........
برچسبها: اجتماعی